24 KASIM ÖĞRETMENLER GÜNÜ

 Türkiye'de her yıl 24 Kasım günü Öğretmenler Günü olarak kutlanmaktadır. Mustafa Kemal Atatürk'ün başöğretmen olduğu 24 Kasım günü, 1981 Atatürk Yılı'nda Kenan Evren tarafından Öğretmenler Günü olarak ilan edilmiştir." 12 EYLÜL ve mimarı Kenan Evren' ikülliyen ret ettik ama kabul etttiğimiz tek gün 24 Kasım Öğretmenler Günüdür ... Yüce Atatürk'ün, Millet Mektepleri Başöğretmeni olduğu gündür bugün. Büyük önderin biz öğretmenlere önderlik ettiği gün “Asker olmasaydım, öğretmen olurdum!” sözüyle, öğretmenlik mesleğini önemsediğini ve onurlandırdığını öğreniyoruz.

İlan edildiği günlerde köyde ortaokul da çalışan üç yıllık sosyal bilgiler öğretmeni idim. 1981 Kasım ayı başında emir geldi " Kutlayacaksınız! " Kutlayacağız tamam ama nasıl? Nerde, kime karşı, ne yazıp söyleriz? Türkçe öğretmeni ve ben görevli oldum. Kendi kendimize ne söyleyelim? Hürriyet gazetesi hafta sonu ekinde öğretmen konusunu işlemiş bugün tek satır hatırlayamadığım alıntılar yaptık. Aklımıza geleni yazdık, otuz öğrenci, bir müdür, üç öğretmen kutladık öğretmenler günümüzü. Sonraki yıllar şiir ve yazılar çoğaldı dergi ve kitaplarda.

En güzeli ve en acıklısı "Dünyanın Bütün Çiçekleri" 

ŞefikEren Sınıg  1949 yılında öğretmendir Afyonkarahisar ilçesi Dinar'da.24 Ekim Perşembe günü öğrencilerinin patlayan topunu onarmak için girdiği okulunda duvar altında kalmış ağır yaralanmıştır. Yaşama umudu gitgide yok olmaktadır. Bilinçli bilinçsiz, sadece öğrencilerini sayıklamaktadır. Son nefesini vermeden son sözlerini söyler:

Şefik Eren Sınıg öğretmenin son isteğidir.

“Bana çiçek getirin, dünyanın bütün çiçeklerini buraya getirin.”

24 yaşındadır,öldüğünde. Cenaze törenine katılan bir genç gördüklerini Ceyhun Atuf Kansu 'ya anlatır. Çok etkilenen uzun yıllar Anadolu bağrında görev yapan doktor  Ceyhun Atuf Kansu 'nun kaleminden mısraları şu sıralanır... 

Saygı ve minnetle anıyorum.

DÜNYANIN BÜTÜN ÇİÇEKLERİ

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Bütün çiçekleri getirin buraya,
Öğrencilerimi getirin, getirin buraya,
Kaya diplerinde açmış çiğdemlere benzer
Bütün köy çocuklarını getirin buraya,
Son bir ders vereceğim onlara,
Son şarkımı söyleyeceğim,
Getirin getirin...ve sonra öleceğim.
 
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Kır ve dağ çiçeklerini istiyorum,
Kaderleri bana benzeyen,
Yalnızlıkta açarlar, kimse bilmez onları,
Geniş ovalarda kaybolur kokuları...
Yurdumun sevgili ve adsız çiçekleri,
Hepinizi hepinizi istiyorum, gelin görün beni,
Toprağı nasıl örterseniz öylece örtün beni.
 
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Afyon ovasında açan haşhaş çiçeklerini
Bacımın suladığı fesleğenleri,
Köy çiçeklerinin hepsini, hepsini,
Avluların pembe entarili hatmisini,
Çoban yastığını, peygamber çiçeğini de unutmayın.
Aman Isparta güllerini de unutmayın
Hepsini, hepsini bir anda koklamak istiyorum.
Getirin, dünyanın bütün çiçeklerini istiyorum.
 
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum.
Ben köy öğretmeniyim, bir bahçıvanım,
Ben bir bahçe suluyordum, gönlümden,
Kimse bilmez, kimse anlamaz dilimden,
Ne güller fışkırır çilelerimden,
Kandır, hayattır, emektir, benim güllerim,
Korkmadım, korkmuyorum ölümden,
Siz çiçek getirin yalnız, çiçek getirin.
 Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Baharda Polatlı kırlarında açan,
Güz geldi mi Kopdağına göçen,
Yörükler yaylasında Toroslarda eğleşen.
Muş ovasından, Ağrı eteğinden,
Gücenmesin bütün yurt bahçelerinden
Çiçek getirin, çiçek getirin, örtün beni,
Eğin türkülerinin içine gömün beni.
 
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
En güzellerini saymadım çiçeklerin,
Çocukları, öğrencilerimi istiyorum.
Yalnız ve çileli hayatımın çiçeklerini,
Köy okullarında açan, gizli ve sessiz,
O bakımsız, ama kokusu eşsiz çiçek.
Kimse bilmeyecek, seni beni kimse bilmeyecek,
Seni beni yalnızlık örtecek, yalnızlık örtecek.
 
Dünyanın bütün çiçeklerini
diyorum,
Ben mezarsız yaşamayı diliyorum,
Ölmemek istiyorum, yaşamak istiyorum.
Yetiştirdiğim bahçe yarıda kalmasın,
Tarümar olmasın istiyorum, perişan olmasın,
Beni bilse bilse çiçekler bilir, dostlarım,
Niçin yaşadığımı ben onlara söyledim,
Çiçeklerde açar benim gizli arzularım.
 
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Okulun duvarı çöktü altında kaldım,
Ama ben dünya üstündeyim, toprakta,
Yaz kış bir şey söyleyen sonsuz toprakta,
Çile çektim, yalnız kaldım, ama yaşadım,
Yurdumun çiçeklenmesi için daima, yaşadım,
Bilir bunu bahçeler, kayalar, köyler bilir.
Şimdi sustum, örtün beni, yatırın buraya,
Dünyanın bütün çiçeklerini getirin buraya.
CEYHUN ATUF KANSU

Köy öğretmeni ben ve öğencilerim Arzu Sarıyer